බටහිර සෞඛ්‍ය ආධිපත්‍යකට ඉණිමං බඳින G M O A

 

 

                              

            ලංකාවේ සෞඛ්‍ය සේවයට ඉතා දීර්ඝ කාලීන ඉතිහාසයක්  ඇත. අනුරාධපුර සහ මිහින්තලේ නටබුන් ආශ්‍රිතව හමුවන පැරණි රෝහල් වලින් ඒ බැව් සනාථ කළ හැකිය. ඒවායේ කැණීම් වලින් සොයා ගත් සැත්කම් උපකරණ ඉතා විශිෂ්ඨය. සිංහඅඩුව යනුවෙන් හදුන්වන්නේ ඉන් එක් සැත්කම් උපකරණයකි. මේ පන්නයේ සැත්කම් උපකරණ රාශියක් වර්තමානය වන විට බටහිර රෝහල් වලදී සැත්කම් සඳහා භාවිතා කෙරේ.පුලතිසි රාවනා බුද්ධදාස වැනි මහ වෛද්‍යවරුනගේ විශ්මිත ප්‍රතිකාර සහිත ඉතිහාසයේ අපට හිමි වූ වෙසෙසි ස්ථානය කෝට්ටේ යුගය දක්වා දක්වාම නොනැසී පැවතුණි. කෝට්ටේ යුගයේ දී ලංකාවට පැමිණි එක් ඉතාලි කුමාරිකාවක් චර්ම රෝගයක් සඳහා ප්‍රතිකාර ලබා ගැනීමෙන් පසුව සුවපත්ව රජුගේ අවසරය පරිදි සිංහල වෛද්‍යවරු කණ්ඩායමක් ඉතාලිය වෙත රැගෙන ගිය බව ඉතාලි ජන ප්‍රවද වල සඳහන්ය. එම වෛද්‍යවරු රැගෙන ගිය උපකරණ සහ මැටි භාණ්ඩ නාපෝලි කෞතුකාගාරයේ අදටත් ප්‍රදර්ශනයට තබා ඇතැයි කියති.   යුරෝපීය ආක්‍රමණ හේතුවෙන් සිංහල රාජ්‍යය ක්‍රමයෙන් දුර්වල විය. නමුත් වසූරිය වසංගත අවස්ථාවන්හිදී පවා  උඩරට රජුගේ රාජකීය වෛද්‍යවරු වසංගතයට මුහුණ දුන් ආකාරය ඉතා ප්‍රබලය.   ඉංග්‍රීසීන්1815 දී රට භාර ගැනීමෙන් පසුව   ඇලොපති වෛද්‍යක්‍රමය මෙරට ප්‍රමුඛ වෛද්‍ය ක්‍රමය බවට පත් විය.විශේෂයෙන්ම බටහිර වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය සඳහා යාපනයේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයක් ඇති වීමද මනිපායි හිදී බටහිර රෝහලක් ඇතිවීමද අහුඹුවක් නොවේ. දේශීය වෛද්‍යවරු සතුව පැවති නොයෙකුත් ඖෂධ මේ කාලයේ තහනම් කරන ලදහ. කංසා තහනම හොඳ උදාහරණයකි. 1918 දී ඇති වූ ස්පාඤ්ඤ උණ නම් වසංගතයට ගැමියන් කීවේ බෙලෙක් උණ යයි කියාය. මේ බෙලෙක් උණට වෙදකම් කළ සිංහල වෙදනාවන් අත් අඩංගුවට ගෙන උසාවියට ඉදිරිපත් කිරීමට තරම් අධිරාජ්‍යවාදීන් සැහැසි වූහ;

    බටහිර වෛද්‍යවරුන් සඳහා වෛද්‍ය සභාවක් පිහිටුවා ස්ථාපිත කරන ලද්දේ 1927 දීය. ලංකාවේ සෞඛ්‍ය ආධිපත්‍ය පැතිරවීමට  ඔවුන්ට නිල බලයක් ඉන් ලැබිණ.මේ කාලයේ දේශීය  වෛද්‍යවරුන් ගේ බලවත් අරගලයක ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් දේශීය වෛද්‍ය පනතක් ඉදිරිපත් කරලීමට1950 දී කෙටුම්පත් සැකසින.පාරම්පරික වෙදකම පදනම් කොට ගෙන  බිහිවූ වෛද්‍යවරු සදහා අවශ්‍ය අධ්‍යාපනය ලබා දීමද මෙහි අරමුණ විය.නමුත් 1947දී දාස් ගුප්තා මහතාගේ මූලිකත්වයෙන් පත් කරන ලද කොමිෂන් සභා නිර්දේශය වඩාත් පිළීගැනුමකට ලක්විය .එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් 1961 දී ආයුර්වේද පනතක් සම්මත කරලීමට සිරිමා බණ්ඩාරනායක මැතිණියට හැකි විය. මේ පනත ගෙන ඒමට විරුද්ධකම් කරන ලද්දේ ද බටහිර වෛද්‍යවරුන්මය. එවකට පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කල දොස්තර එස්.ඒ. වික්‍රමසිංහ මහතා සිංහල වෙදකම හෑල්ලු කොට කතා කරමින් මේ පනතට විරුද්ධව  කතා පැවැත්වීය.

      වර්තමාන වසංගත තත්වය පැමිණි කල්හි ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානීන්ට මතක් වූයේ 1897 දී ඉංග්‍රීසීන් ගෙනා නිරෝධායන පනතයි.බටහිර ක්‍රමය දියුණු අඩියක නොතිබූ ඒ වකවානුවේ ඔවුන්ට තිබූ එකම විකල්පය නම් විදෙස් වලින් පැමිණෙන දෙමළ වතු කම්කරුවන් කඳවුරු වල ගාල් කර නිරෝධායනය කිරීමයි. විශේෂයෙන්ම මන්නාරම අසල මේ කඳවුරු පිහිටා තිබුණි.නිරෝධායන හා රෝග වැලැක්වීමේ ආඥා පනත යනුවෙන් මේ පනත සංශෝධනය වූ අතර ඊට පෙර වසූරිය සඳහා වන එන්නත් ආඥා පනතක්ද සම්මත කරගෙන තිබුණි. කෙසේ වෙතත් බටහිර වෛද්‍යවරුන්ගේ මූලිකත්වයෙන් ඔවුන් ගේ ආධිපත්‍ය යටතේ පිහිටුවාගත් මේ පනත් වතමන් ආණ්ඩුවටද මතක් වූයේ තවමත් තිබෙන බටහිර ගැති මානසික තත්වය නිසා බව කිව යුතුය.

 

ඒ වන විට 2004 මුහුද ගොඩ ගැලීම නිසා ඇති වූ තත්වය සමනය කරලීමට සහ ඉදිරියේ ඇතිවන හදිසි අවස්ථා පාලනය කිරීමට අවශ්‍ය ව්‍යසන කළමනාකරණ පනතක් ද ගෙනවුත් තිබුණි.වසංගත වැළැක්වීමටද එහි ප්‍රතිපාදන තිබුණි. නමුත් ආණ්ඩුව ට අවශ්‍ය වූයේ එක් බලධාරියෙකු ගේ පාලනය යටතේ වසංගතය පාලනය කිරීමයි. මුලු රටම වසා වසංගතය පැතිරීම පාලනය කිරීම සිදු විය. එය ලෙහෙසියෙන් කළ හැකිය.නමුත් සිදු වූයේ ඒ නිසා රටේ ආර්ථිකය ලෙඩ වීමයි.රටේ රැකී රක්ෂා බිඳ වැටීමයි.

     කොරෝනාව පමණක් නොව සියලුම වසංගත තත්වයන් පාලනය කිරීමට සමත්කම් ඇති සිංහල වෛද්‍යවරුන් මේ රටේ සිටියහ.බුද්ධදාස රජතුමා වැනි දක්ෂ වෛද්‍යවරු වර්තමානයේ දක්නට නැත්තේ යටත් විජිත පාලනය නිසා සිංහල වෙදකම පිරිහීමේ ආරම්භය සිදු වූ නිසයි. නමුත් විසිවන සියවසේ ඉන්දියාවට පිටත්ව ගොස් වෛද්‍ය අධ්‍යපනය ලබා ආයුර්වේද වෛද්‍යවරු ලෙසට සේවය කිරීම ආරම්භ කළ පාරම්පරික වෙද දරුවන් නිසා නැවතත් රටේ සිංහල වෛදය ක්‍රමය තුළ පුනර්ජීවනයක් ඇති විය. ගම්පහ වෛද්‍යවරු මීට හොඳම උදාහරණයයි.සිංහල වෙදකමත් ආයුර්වේද වෙදකමත් මේ රට් මුල් බැස ගැනීම වළක්වන යටත් විජිත උපක්‍රම දෙකක් දැන් හඳුනාගත හැකිය.එකක් නම් මෙම දේශීය වෛද්‍ය විද්‍යාල විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතියට එක් කර ගැනීමයි.ඉන් බිහිවන බහුතරයකට දේශප්‍රේමී හැඟීමක් නැත.මෙම විශ්ව විද්‍යාල වලින් පිටවන ආයුර්වේද වෛද්‍යවරු ආයුර්වේද වෛද්‍ය ශාස්ත්‍රය දැන සිටියද වඩා ගරු කරනුයේ බටහිර වෛදය ශාස්ත්‍රයටයි.වෙදනලාව ඔවුන්ට ආභරණයක් වී ඇත. නාඩි වෙදකම ප්‍රගුණ කරන්නේ නැත. අනෙක් ක්‍රමය නම් බටහිර වෛද්‍ය ක්ෂේත්‍රය විසින් සිය නිල බලය භාවිතා කරමින් කරන අරියාදුවයි. වර්තමාන  වසංගතය සඳහා ඖෂද නිපදවූ ප්‍රතිකාර ලබා දිය හැකි දේශීය වෛද්‍යවරුන් හට කොවිඩ් ප්‍රතිකාර සඳහා මූලිකව අවසරයක් ලැබුණේ නැත. පසුව ආයුර්වේද රෝහල් වල කොවිඩ් ප්‍රතිකාර මධ්‍යස්ථාන ඇරඹුනේ බටහිර වෛද්‍යවරුන් ගේ අධීක්ෂණය යටතේය.‍

    දැන් අලුත්ම තත්වය නම් එන්නත් සංකූලතා සඳහා ප්‍රතිකාර ලබාදෙන වෛද්‍යවරුන්ට වාරණයන් පනවා කරන හිරිහැරයයි. පසුගියාද අම්පාර නාමල් තලාව ශෛලබිම්බාරාම විහාරස්ථානයේ පවත්වන්නට යෙදුණු එවැනි වෛද්‍ය සායනයක් සෞඛ්‍ය වෛද්‍ය නිළධාරි වරයාගේ  පැමිණිල්ල පරිදි  පොලිසිය විසින් ලබා ගත් උසාවි නියෝගයකින් නවත්වා තිබේ. පසුව මේ සිද්දිය අලලා GMOA කණ්ඩායම විසින් නිකුත් කරන ලද නිවේදනයෙන් හැඟවෙන්නේ සිංහල වෛද්‍යවරුන්හට වෙදකම් කරගෙන යෑමට පවා ඔවුන්ගේ අවසරය අවශ්‍ය බවයි. ඒවැනි තත්වයක් නීතියේ නැත. 1961 ආයුර්වේද පනතින් සියලුම් බලතල දේශීය වෛද්‍යවරුන්ට ලබා දී තිබේ.2008 දී ආයුර්වේද ප්‍රජා සෞඛ්‍ය සේවාව ආරම්භ කිරීමේ දී ද මෙලෙසම විරෝධයක් GMOA කණ්ඩායම විසින් පවත්වා ඇත.( 2008 /12/01 දාතම යටතේ මධ්‍යම පළාත් ආණ්ඩුකාරවරයාට යැවූ ලිපිය ) මෙවැනි  නිර්ලජ්ජිත ක්‍රියා වෛද්‍යවරුන්ට ඔබින්නේ නැත.රෝගීන් සුවපත් කිරීම ඔවුන්ගේ ප්‍රමුඛ අරමුණ විය යුතුය..එදා බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදීන් විසින් කල කෙණෙහිලි කම්  ඔවුන් ගත් මග ගිය බටහිර දොස්තරවරු ඇතුලු කලු සුද්දන් විසින් අනුගමනය කරමින් තිබේ.මේ කණ්ඩායමේ අරමුණ ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය කියන පරිදි නැටවෙන සෞඛ්‍ය බලධාරිත්වයක් රට තුළ ඇති කිරීමයි.එන්නත් බලහත්කාරය එහි එක පියවරකි. දැනටමත් මෙකී දොස්තරලා සුඛෝපභෝගී ජීවිත ගත කරති.රෝගීන් ඇපයට තබා වැඩ වර්ජනය කර ඉහල වැටුප් ලබා ගනිති. මොවුන් මේ පහර දෙන්නේ සිංහලකමටය.රතකල්කයෙන් ලුණු කැඳ වතුරෙන් තැම්බුම් හොද්දෙන් පණවත් වුණු සිය ළමා කාලය ගැන මේ බටහිර ගැති දොස්තරාලාට මතක් කර දීමට අප සූදානම් බව අවසාන වශයෙන් දන්වා සිටිය යුතුය.

මතුගම සෙනෙවිරුවන්