පෙබරවාරි හතරේ හිර කරන සෞභාග්‍ය යේ නිදහස

                                  

             

                වර්ෂ 1815 වසරේ අත්සන් කරන ලද ගිවිසුමක් මගින් සිංහල ද්වීපය නොහොත් සිංහලේ රටවල් බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටයට පවරා දීම සිදු විය. මෙම කාල වකවානුවේ සිට වසර එකසිය පණහකට ආසන්න කාලයක් දක්වා මේ රට පාලන කළ ඉංග්‍රීසීන් 1948 පෙවරවාරි 04 වන දින ලංකා නිදහස් පණත නිදහස් රාජ්‍ය පණත ආරක්ෂක ගිවිසුම ඇතුලු පනත් කීපයක් මගින් ලංකාවට නිදහස ප්‍රදානය කළහ. නමුත් 1815 ගිවිසුමට අනුව නම් ඉංග්‍රීසීන් මේ රට නැවත භාර දිය යුතු වන්නේ පෙර අත්සන් කරන ලද උඩරට ගිවිසුම සිහිපත් කරවමිනි.එසේ වූයේ නම් ලංකාවට පූර්ණ ස්වාධිපත්‍ය හිමි වීමට ඉඩ තිබුණී.එහෙත් ඉංග්‍රීසීන් අනුදත් පණත් කීපයකින් නිදහස ප්‍රදානය වීම නිසා තවදුරටත් බ්‍රිතාන්‍ය මහ රැජිනට වග කියන ආණ්ඩුකාර වරයෙකු ගේ සහ පාර්ලිමේන්තුවක පාලනයට රට බැඳ තබා ගැනිමට අවසර හිමි විය. විශේෂයෙන්ම මෙහිදී ආරක්ෂක ගිවිසුම පෙන්වා දිය හැකිය. එහි පළමුවන වගන්තියේ සහ අවසාන වගන්තියේ සඳහන් වන පරිදි බ්‍රිතාන්‍ය නාවික සහ ගුවන් හමුදාවන්ට ලංකා භූමියේ ඉඩකඩ ලබා දිය යුතුය.පහසුකම් සැලසිය යුතුය. එසේම පොදු රාජ්‍ය (පොදු ධන ) මණ්ඩලයේ සාමාජිකයෙකු ලෙස ලංකා රාජ්‍යය සිය වගකීම ඉටු කළ යුතුය.මෙය කිසි සේත් නිදහස ලෙසට හඳුන්වන්නට නොහැකි වුණි. ස්වදේශිකයන් අතට පාලන බලය හිමි වුවද පෙර සිරිත අනුව රට පාලනය කර ගැනීමේ අයිතිය මේ දේශපාලනය තුළ අහිමි වී තිබෙන බව නිදහසේ ස්වභාවය ගැන කල්පනා කරන විට වැටහේ.එබැවින් වර්ෂයක් පාසා පෙබවරවාරි 04 නිදහස් දිනය වශයෙන් සැමරීම කෙතෙරම් කාලෝචිතද යන්න කල්පනා කොට බැලිය යුතුය.     

     එක්සත් ජාතික පක්ෂය ආසන 14 කට පසු බස්සවා ජයග්‍රහණය හිමිකර ගත් සිරිමා මැතිණිය 1972 වසරේ මැයි 22 දින දී මහජනයා ඉදිරියේ දිවුරුම් දී  ලංකාව පූර්ණ නිදහස් ස්වෛරී ජන රජයක් බවට පත් කළ ආකාරය මෙහිදී යළි සිහිපත් කළ යුතුය.  මෙයට එක්සත් ජාතික පක්ෂය සහමුලින්ම විරුද්ධ විය. පෙබරවාරි 04 නිදහස සැමරීමෙන් බැහැරව ජනරජ දිනයක් ප්‍රකාශයට පත් කිරීමට එරෙහි විය. මේ වන ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතා පොදු රාජ්‍ය මණ්ඩලීය සැසි වාරයකට සාභාගි වීම පිණිස එංගලන්තයට ගොස් සිටියේය. ඔහු ආපසු ලංකාවට පැමිණියේ 1972 මැයි 17 වන දිනය. වෝඩ් පෙදෙසේ ඔහුගේ නිවස්නය වෙත ගිය පසු කළ පළමු කාර්යය නම් ජනරජ දිනය අගයා ප්‍රකාශයක් කිරීමයි.එම ප්‍රකාශය මෙසේය. ප්‍රශ්ණ බදාගෙන ජනතාව උසි ගැන්වීම වැරදියි යනුවෙන් එම ප්‍රකාශය මැයි 24 දිනමිණ පත්‍ර යේ පළ විය.

       ලංකාවේ විරුද්ධ පක්ෂයේ කර්තව්‍ය කුමක් විය යුතුද.පසුගිය විසි අවුරුද්ද තුළම සෑම ආණ්ඩුවක්ම මුහුණ පෑ සමාජය වෙනස් කිරීමේ ප්‍රතිපත්තියට අපත් විරුද්ධ විය යුතුද.සමාජය වෙනස් කිරීමට තැත් කළ අයට විරුද්ධ වීමෙන් අයත් වූ ඉරණම අපට නිදසුනකි.විරුද්ධ වීමේ පළියට විරුද්ධ නොවී බලයේ සිටින රජය සාධාරණ සමාජවාදී සමාජයක් පිහිටුවීමට තැත් කරනවානම් එයට සහාය දීම අප කළ යුතු නොවේ ද මෙය දැන් ජීවත් වන පරම්පරාවටත් ඉදිරි අනාගතයේ ඇති වන පරම්පරාවලටත් සෙත සලසන ක්‍රමයක් නොවේද නව සමාජයක් ගොඩ නැන්වීමට නව රජය ගන්නා පියවර වලට සහය නොදී ජීවන වියදම ප්‍රශ්ණය රැකී රක්ෂා ප්‍රශ්නය විදේශ විනිමය හිඟ ප්‍රශ්නය ආහාර ද්‍රව්‍ය හිඟ ප්‍රශ්ණය ආදී කී නොකී ප්‍රශ්න බදාගෙන ජනතාව උසි ගැන්වීමට වැඩ පිළිවෙලක් අනුගමනය කිරීම රට ප්‍රපාතයට වැටී ඇති අවස්තාවකට උචිතද

       බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටය යටතේ අග්‍රාණ්ඩුකාරයෙකු පත් කර ස්වදේශිකයන් හට රට පාලනය භාර දී වසර විසිහතරක් ගෙවුණු තැනදී නව ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කර ගනිමින් ස්වාධීන රටක් නොහොත් ජනරජයක් නිර්මාණය  කරගන්නට අපට හැකි වූයේ ජාති මාමකත්වයෙන් ඔද වැඩුණු ජන බලවේගයකින් පත් වූ ආණ්ඩුවකින් ගත් තීරණ නිසාවෙනි. එවකට තිබූ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය රටේ ආර්ථික වෙනස්කම් ආදී සියල්ල මේ තීරණය ගැනීමට බලපා තිබේ. එවැනි අවස්ථාවක එයට සහාය පළ කළ යුතු බවට එදා ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතා කළ ප්‍රකාශය සත්‍යය වුවත් ඔහු නැවත 1978 දී බලයට පත් වූ පසු ජනරජ ව්‍යාවස්ථාව වෙනස්කර නැවත වෙස්ට්මිනිස්ටර් පන්නයේ සංශෝධන රැසක් ඈඳා රටේ ස්වාධීනත්වය නැති කරලීමට කටයුතු කලේය.එම ව්‍යවස්ථාවේ 4 (8) වගන්තියෙන් පෙබරවාර් 04 නිදහස් දිනය වශයෙන් දක්වා තිබුණි. එමෙන්ම මානව හිමිකම් ප්‍රඥප්ති රටේ නීතියට වඩා ඉහළින් තබා මේ ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කර තිබුණී. එසේම ඒකීය රටක් වූ ලංකාව භාෂාත්මකව බෙදීමට මෙන්ම 13 වන සංශෝධනය මගින් භූමියෙන් රට බෙදිමට ප්‍රතිපාදන වෙන් කරන ලද්දේය..1978 සිට මේ රටේ නැවත ක්‍රියාත්මක වූ අධිරාජ්‍යවාදය මෙන්ම එයට එහා ගිය නව යටත් විජිත සංකල්ප මත එතනින් පසු අපට පූර්ණ නිදහස ක්‍රමයෙන් අහිමි වූ බව පසු ගිය කාලයේ සිදු වූ සිදුවීම් වලින් පැහැදිලි වේ..

       රට නැවත එංගලන්තයේ සහ ඇමරිකාවේ යටත් විජිතයක් බවට පත් කරලීමට සකස් කළ බෙදුම්වාදී යෝජනා එට්කා ඇක්සා සහ එම්.සී. සී. ගිවිසුම් ආදිය මගින් රජයේ ස්වාධීනත්වය ක්‍රමයෙන් පිරිහීමකට ලක් කර ඇත.බ්‍රිතාන්‍යයන් සමග එදා ඇති කරගත් ආරක්ෂක ගිවිසුම නව වටයකින් ඉදිරියට එමින් ඇමරිකාව සමග අත්සන් කර ගැනීමට සහ ඔවුනට  ලංකා භූමියේ හමුදා පහසුකම් දීමට සිදුව තිබේ.රුපියලේ අගය අඩු කිරීමට සහ රටේ ආර්ථිකය ඝාතනය කරලීමට විදෙස් අනුමැතිය සහිතව කුමන්ත්‍රණයක්  දියත් වීමේ ප්‍රතිඵලය මත මේ සියල්ල සිදු විය. මහ බැංකු බැඳුම්කර කොල්ලය සිදු වූයේ ඉහත යටත් විජිත අරමුණු ඉටු කරලීමටයි. මෙයට විරුද්ධ විය හැකි ජාතිමාමක බලවේග මර්දනය කරලීමට විනිසුරුවන් සහ පොලිසිය අව භාවිත කළ ආකාරය දැන් හඬ පට මගින් හෙළිදරව් වී තිබේ.රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා විදේශ ඉත්තෙකු වශයෙන් තබා ගෙන ක්‍රියාත්මක වූ මේ මෙහෙයුම පූර්ණ වශයෙන් අවසන් වූයේ නම් අප නිදහස සමරන්නේ නැවත ඇමරිකන් තානාපතිවරුන්ගේ මූලිකත්වයෙනි. පසුගිය කාලයේ ඇමරිකන් තානාපතිනිය හැසිරුණු ආකාරය මේ අවස්ථාවේ මතකයට නගා ගනුයේ උදාවන්නට නියමිත ව තිබූ පරාධින බව සිහිපත් කරලීමටයි.කෙසේ වෙතත් මේ පීඩනයට එරෙහිව ඇතිවූ ජාතිකත්ව බලවේගය ගොනුවන ලද්දේ මහින්ද සුළඟ නම් අනපේකෂීත රැල්ල හරහාය. එය අවසාන වශයෙන් මහින්ද මහතා නොව ඔහුගේ සහෝදර ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනපති අසුනේ තැබීම දක්වා පුළුල් විය.එය සැබවින්ම ජාතිය විසින් ඓතිහාසිකව කළ සම්මුඛ පරීකෂණයක් විය.එයින් ඔහු ජයග්‍රහණය කලේය. රටේ බහුතරයක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා කෙරෙහි විශ්වාසය තබා චන්දය ප්‍රකාශ කරන ලද්දේ රටේ නිදහස ස්වාධිපත්‍ය සහ තීරණ ගැනීමේ බලය තවදුරටත් සිංහල යන් සතු වන බැවිනි.

     ගෝඨාභය මහතාගේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනය සෞභාග්‍යොයේ දැක්ම නමින් විය. මේ දැක්ම තුළ රට ඉදිරියට යන්නට නම් රට නිදහස් විය යුතුය.එහෙත් 1948 වසරේ එකඟ වූ ආරක්ෂක ගිවිසුම තවමත් අවලංගු කර නැත.එහි දිගුවක් වූ ඇක්සාව පසුගිය කාලයේ තවත් පුළුල් කරගන්නට ඉඩකඩ විවර විය.එසේම ඇමරිකාවට අවැසි පරිදි මේ රටේ ඉඩම් පරිහරණයට අවස්ථාව සලසන එම්. සී. සී. ගිවිසුම සහ ව්‍යාපෘති වල බලපෑම ඉවත් කරගන්නට නොහැකි මට්ටමක තවමත් පසුවේ. යළි අප පෙබරවාරි 04 දිනයේ නිදහස සමරන්නට යන්නේ ජනතා රජයක අභිලාශය වන නිදහසේ අපේක්ෂාව සහ සෞභාග්‍ය දැක්ම එහි හිර කරමිනි. අපේ ඉතිහාසය විසින් 1972 දී ජනරජයක් ප්‍රකාශයට පත් කළ බවත් ජනපතිවරයෙකු රටට හඳුන්වා දුන් බවත් වර්තමාන රජයටද අමතක වී තිබේ. ඔවුහු පෙබරවාරි 04 නිදහස සමරන්නට යන්නේ එහෙයිනි. අප ගේ මුතුන් මිත්තන් මේ රට බ්‍රිතාන්‍ය යන්ට භාර දුන් මාර්තු 02 ට යලි ආපසු යෑමට හැකිවුවහොත් පූර්ණ නිදහස පමණක් නොව සෞභාග්‍ය ද ළඟා කර ගත හැකි වනු ඇත. එහෙත් ඒ ඉලක්කය වෙත පියවර මැනීමට රටක් වශයෙන් ජාතියක් වශයෙන් ශක්තිමත් විය යුතුය. එම නිසා අඩු ගණනේ 1972 මැයි 22 දින මේ රටේ ජනරජයක් බවට පත් කළ බව නැවත සිහිපත් කර ගැනීම සහ එදා ගත් ඓතිහාසික පියවර කෘතඥපූර්වකව සිහිපත් කර ගැනීම යුතුකමකි.ඒ සඳහා 1978 ව්‍යවස්ථාවේ 4(8) වගන්තිය වෙනස් කළ යුතුය. නිදහස සැමරීම අර්ථවත් කරගත හැක්කේ එවැනි තැනකින් ආරම්භ කළහොත් පමණකි.

ජනතා පරමාධිපත්‍ය උල්ලංඝණය කළ ව්‍යවස්ථාවේ දහනවය

                                

                  මෙරට රාජ්‍ය නායකයා වූ විධායක ජනපතිවරයා ගේ බලතල අඩුකිරීම  ව්‍යවස්ථාදායක සභාව පත් කිරීම ස්වාධීන කොමිෂන් සභා පත් කිරීම අමාත්‍ය මණ්ඩලයේ ප්‍රධානියා අගමැති ලෙස නම් කිරීම ඇතුලු සංශෝධන රාශියක් ඇතුලත් තිරීමේ අරමුණින් යයි හඳුන්වා දුන් ව්‍යවස්ථා වෙනස දක්වන්නේ දහනවවන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යනුවෙනි. මෑත දේශපාලන ඉතිහාසයේ මහත් ආන්දෝලනයට ලක් වූ මෙම ව්‍යවස්ථා වෙනස රටේ දේශපාලන අර්බුදයක් නිර්මාණය කරලීමට සමත් බව අද පිළිගත් මතයයි. වර්තමාන ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාද ප්‍රකාශ කරන පරිදි මෙම සංශෝධනය නැවත සලකා බලා වෙනස් කිරීම අත්‍යවශ්‍ය වෙයි. එහෙත්   ඉදිරියේ දී රාජ්‍ය බලය ලබා ගන්නා  පක්ෂ කණ්ඩායමට  තුනෙන් දෙකේ බලයක් ලබා නොගෙන කළ නොහැකි වන බව පැවසේ. එහෙයින් ඉදිරියේ දී මාර්තු මාසයේ දී වත්මන් පාර්ලිමේන්තුව විසිරුවා හැරීමට බොහෝ දුරට ඉඩකඩ තිබෙන බැවින් එහිදී පැවැත්වෙන මැතිවරණයේ දී තුනෙන් දෙකේ මහජන බලයක් ලබා ගැනීම දැන් පවතින ආණ්ඩු පක්ෂයේ බලාපොරොත්තුව බව පෙනේ.

            ව්‍යවස්ථාවේ දහඅට වන සංශෝධනයෙන් පසු ජනාධිපතිවරයා ගේ ධූරය දැරීමේ වාර ගණන  වැඩි කරගත්හ.එය මගින් අනවශ්‍ය බලයක් ජනාධිපතිවරයාට ලැබුණු බව සමාජයේ කතිකාවක් නිර්මාණය විය. කොටි පරදන යුද්ධයෙන් පසු එම ජයග්‍රහණයේ ආකර්ෂණය දිනාගත් මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා තව දුරටත් ජනපතිලෙස කටයුතු කිරීම බහුතරයේ මතය වුවත් ඔහුගේ රාජ්‍ය කාලයේ දී  ඇති වූ දේශපාලන විගඩම් නිසා මෙම සමාජමතය වෙනස් විය. මෙයින්  ප්‍රයෝජනය ගත් රනිල් වික්‍රමසිංහ ඇතුලු එ.ජා.පය කුමන්ත්‍රණකාරී ප්‍ර වේශයකින් මහජන මතය භාවිතා කර නව රජයක් පිහිටුවා ගැනීමට සමත් විය.මෙම නව රජය පිහිටුවා ගැනීමෙන් පසු ජාත්‍යන්තරයේ උපදෙස් පිට සියලුම රාජ්‍ය කටයුතු මෙහෙයවීමට යහපාලන ආණ්ඩුව පියවර ගත්හ. බැඳුම්කර වංචාව සිදු කරන ලද්දේ හුදෙක් මුදල් හම්බ කිරීමේ චේතනාවට වඩා එහා ගිය ආර්ථික ඝාතක ක්‍රියාවලියක් ඇති කරලීම සඳහා බව කල්පනා කළ හැකිය. රට සැම අතින්ම බෙලහීන කොට විදේශීය සමාගම් වලට සහ ආයෝජකයන්ට මෙරට ආර්ථිකය පාලනය කරගත හැකි මට්ටමට රට පත් කිරීම එහි අරමුණ වන්නට ඇත. ජාත්‍යන්තරය අනුදත් වැඩ පිළීවෙල සාර්ථක කරලීමට තිබූ අනෙක් බාධකය වූයේ විධායක ජනපති ක්‍රමයයි.එය සහමුලින්ම අහෝසි කරලීමට ජනතාවගේ එකඟතාවය නැතිවුවද එහි සංශෝධන කරමින් බලතල අඩු කිරීමට ජනතාවගේ පැත්තෙන් කැමැත්තක් ඇතිබව පසක් කරගත් රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා ජනපති විධායක බලයෙන් කොටසක් අගමැතිට ගැනීමේ සූක්ෂම ක්‍රියාමාර්ගයක් දියත් කලේය. ඒ අනුව දහනවවන සංශෝධනය පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරන ලද්දේය. මෙම සංශෝධනය මගින් 1978 ව්‍යවස්ථාවට උල්ලංඝණය කරන බවට පෙත්සම් දහයක් ශ්‍රේෂඨාධිකරණය ඉදිරිපත් විය.මෙහිදී ව්‍යවස්ථාවේ 11 වන වගන්තිය 26 වන ඡෙදය සංශෝධනය කරලීමයට නම් ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීන්දු කලේය. එහිදී කාරක සභාවේ අවස්ථාවේදී කළ හැකි සංශෝධන කීපයක් නීතිපතිවරයා විසින් අධිකරණයට ඉදිරපත් කරන ලද අතර සංශෝධන සහිතව දහනව වන ව්‍යවස්ථාව අධිකරණය ඉදිරියේ සම්මතසම්මත  විය.

        මෙම සංශෝනය පිලිබඳව පනත් කෙටුම්පත් විවාදය 2015 අප්‍රියෙල් මස 27 සහ 28 දෙදින තුළ පවත්වනු ලැබූ අතර මේ විවාදයේ දී මතු වූ කාරණා රාශියකදී විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් ගේ ඇස් වසා නව සංශෝධනද ඉදිරිපත් කරගනිමින් විශේෂයෙන්ම මෙතෙක් ඉදිරිපත් නොවූ වගන්ති කාරක සභා අවස්ථාවේ දී ඇතුලත් කරමින් එය සම්මත කරගැනීමට ආණ්ඩුව සමත් විය.විශේෂයෙන්ම ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් විය යුතු පුද්ගලයන්ගේ පුරවැසි භාවය පිළිබඳ වගන්තිය මෙම සංශෝධනයට අතුලත් කරගන්නා ලද්දේ ඉතාමත කූඨ ලෙසටයි. පසුගිය ජනපතිවරණය සමයේ දී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ පුරවැසි බව පිළිබඳව විශාල ආන්දෝලනයක් ඇති කර ලද්දේ මේ වගන්ති වල තිබෙන අපරික්ෂාකාරී බව හේතු කොට ගෙනයි. එම ඇතුලත් කිරීම නිවරදි නොවන්නේ එමගින් ලංකාවේ උපන් සිංහලයෙකුට විදේශ ගත වීමෙන් ලබන පුරවැසි කම හේතුවෙන් උපන් බිමේ පුරවසි කමද අහිමි වන තර්ජනයක් මතුවීමෙනි කෙසේ වෙතත් අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාට විධායක බලතල හිමිවන පරිද්දෙන් ඇතුලත් කළ වගන්ති රාශියක් මෙහි ඇත. විශේෂයෙන්ම ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ පත් කිරීම් සම්බන්ධව අගමැති ගේ බලතල  නිසා තනතුරු වලට පක් කල පුද්ගලයන් වැරැද්දක් කළද ඉවත් කිරීමට නොහැකි වන ලෙසට හිරකර තබා ඇත. පාස්කු ප්‍රහාරයට වග කිව යුතු යැයි සැළකෙන පූජිත ජයසුන්දර මේ වන විටත් එම තනතුනේ ඉවත් කළ නොහැකි තත්වයක පවතින්නේ මේ අර්බුදය හේතු වෙනි. එසේම පසුගිය රජය කාලයේ දී අත්තනෝමතික ලෙස කටයුතු කළ හිටපු අගමැතිවරයා ඉවත් කිරීමට ජනපති වරයාට නොහැකි විය.එයට අවුරුදු හතරහමාරක් බලා සිටිය යුතු බවට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් සහතිකයක්ද ලැබුණේ දින පනස් දෙකේ ආණ්ඩුවද අකර්මණ්‍ය කරමිනි.මෙම සහතිකය ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳ අර්බුදය සමාජ ගත කිරීමක් විය.

        පාර්ලිමේන්තුව විසින් මෙම දහනව වන සංශෝධනය සම්මත කර ගැනීමේ දී විපක්ෂයේ ද සහාය ලබා ගත්හ. ඉතා කූඨ ලෙස මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා සහ මෛත්‍රීපාල ජනාපතිවරයා නොමග යවමින් කළ මේ කුමන්ත්‍රණය ජනපතිවරයාට වැටහෙන විට අස්සයා පැන ගොසිනි. දින පනස් දෙකේ ආණ්ඩුව කාලයේ රනිල් වික්‍රමසිංහ ළඟ තබා ගෙන හිටපු ජනපතිවරයා කළ ප්‍රකාශය මගින් ගම්‍ය වන්නේ ඔහුගේ පසුතැවිල්ලයි. ඔහු පෞද්ගලික ව පසුතැවිල්ලට පත් වුවද ජනතාව සමූහයක් ලෙසට මේ සංශෝධනය නිසා විශාල ලෙස අගතියට පත් සිටින බව ඔහු අදටත් තේරුම ගෙන ඇතැයි නොසිතමි. මෙම සංශෝධනය ජනමත විචාරණයකට ලක් කර නොමැත.එය ජනමත විචාරණයකට ලක් කළ යුත්තේ 1978 ව්‍යවස්ථාව අනුව ජනමත විචාරණයකට ලක් කළ යුතු වගන්ති කීපයක් මේ සංශෝධනයෙන් ඉවත් කර ඇති බැවිනි. (11 වන ව්‍යවස්ථාව සහමුලින්ම ඉවත් කිරීම )මෙයට අත්සන් තබා ඇත්තේ කතානායක වරයාය. ඒ නිසා දහනවය අදටත් වලංගුද යන්න ප්‍රශ්ණයක්ව පවතී.දහනවය නීත්‍යානුකූල වන්නට නම් ජනමත විචාරණයකට ගොස් එයට ජනපතිවරයා අත්සන් තැබිය යුතුය.

         මෙම තත්ත්වය මත දැනට අර්බුදයට පත් ව තිබෙන රාජ්‍ය පාලනය යලි යථා තත්වයකට පත් කරන්නේ කෙලෙසකදැයි වත්මන් ජනපති වරයා කල්පනා කළ යුතුය. ඉදිරි මැතිවරණයකින් තුනෙන් දෙකක බලතල රැගෙන එය වෙනස් කරනවාද එසේත් නැතිනම් ඉතා කූඨ ලෙස අසම්මත ලෙස තහවුරු කළ දහනවයේ  නීත්‍යානුකූල නොවන තැන් පිළිබඳව ශ්‍රේෂාඨාධීකරණයෙන් විමසා නිවරදි කරගන්නවාද යන්න පීළිබඳ තීරණයකට එළඹිය යුතුත. ජනතාවගේ පැත්තෙන් කල්පනා කර බලන කල්හි නම් මේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය බල රහිතය. ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලය එයින් උල්ලංඝණය වී තිබේ. එවිට ජනමත විචාරණයක් මගින් හෝ මෙය අහෝසි  කර ගැනීමට තැත් කිරීම වඩා කාලෝචිත වේ.